Baoismhachnamh

Triúr Ban Stop na póilíní mé agus mé ag imeacht as Jimani. “Cá bhfuil do thriall?” “Santo Domingo.” “Ceart go leor, ar aghaidh leat. Ach ná tabhair síob do dhuine ar bith. Tá dream contúirteach ar na bóithre anseo cois teorann.” “Thug mé ceathrar saighdiúr isteach sa bhaile arú inné.” “Tá sin ceart go leor. Ní haon dochar síob a thabhairt do shaighdiúir. Ach ná stop do dhuine ar bith eile.” Ar aghaidh liom. Tá an taobh tíre sin chomh hálainn, chomh héagsúil ón bhfásach ar an taobh eile den teorainn. Ar aghaidh liom timpeall ar Lago Enriquillo, atá ag méadú, páirceanna agus crainn ag dul faoi uisce de réir a chéile le tamall de bhlianta, agus gan a fhios ag aon duine cén fáth.  Ag cé bheag bhí bád, agus na hainmhithe aisteacha míofara sin, iguana. Tá crogaill sa loch. Dúradh liom go mbeadh turas ar fáil nuair a bheadh ochtar paisinéir tagtha. Ach níor tháinig aon turasóir. Tar éis uaire chuaigh mé ar aghaidh. Bean lena hordóg in airde. Lig mé isteach sa

Is dóigh liom gur in Ottawa a cheannaigh mé an t-albam Ten New Songs, ar mo chéad chuairt ar Québec sa bhliain 2001. Bhí aithne agam ar cheol Leonard Cohen le blianta, bhíodh cara liom ag canadh línte "the Sisters of Mercy have not departed or gone" agus shíl mé go raibh sé róghafa leis na mná rialta. Rinne cuid de mo chairde iontas de leabhar filíochta darbh ainm Suzanne sa Seomra Folctha, agus bhíodh Suzanne, Mariane agus amhráin eile ar an raidió go minic. Is dócha gur shásaigh na hamhráin sin uaigneas aobhinn an déagóra, an sásamh aisteach a bhain cuid againn as brón agus cumha agus éagóir agus éadóchas an tsaoil. Cé gur dhúradh gur ceol le caol na láimhe a ghearradh a bhí ann, déarfainn go bhfuair go leor daoine faoiseamh, agus gur chuir siad lá na cinniúna siar tamall eile tar éis éisteach le 'Lady Midnight'. 'That's no Way to say Goodbye' agus amhráin mar iad. De réir a chéile thug mé faoi deara go raibh go leor grinn sna hamhráin chomh

Bíonn an chéad radharc againn ar Ghaobh Dobhair anseo. Faoi ghualainn an Aireagail, feicimid an Loch mór, tithe thíos lena chois, agus ballóga séipéil. Is annamh a smaoinimid ar an teampall sin, níl cuma ró-ársa air agus mealltar ár súile ag áilleacht an locha féin agus muid ag dul trí Dhún Lúiche, síos thar sean-stáisiún na móna, teach ósta nua na Cúirte mar a bhíodh a theach ag an tiarna talún fadó.  Ar aghaidh linn go dtí an Bun Beag, radharc anois agus arís ar Abhainn an Chláidí, agus ar an eastát tionsclaíoch ar a dtugtar An Screabán go háitiúil. Chuaigh m'athair ag obair i Leifear i 1970, tar éis a bheith i gCorcaigh agus in áiteanna eile. Am éigin sular aistrigh an teaghlach as Corcaigh bhí mé leis i dteach Mhary Neidí agus luaigh m'athair an séipéal cois locha. Teampall Protastúnach a bhí ann adúradh leis, ní raibh aon eolas eile acu faoi ach gur tréigeadh é agus gur thit an díon isteach blianta roimhe sin. Ar ndóigh chuaigh mé trí Dhún Lúic

Feicim go bhfuil an cheist seo á cíoradh arís eile ar na meáin agus á plé ar an idirlíon, mar a bhí is dócha leis na cianta. Samhlaítear dúinn go raibh daoine óga go háirithe ag léamh i bhfad níos mó fadó, roimh theacht na teilifíse abair, agus go raibh cumas teanga níos fearr acu dá bharr. Creidim gur fíor go raibh i bhfad níos mó á léamh ag daoine sa naoú haois déag agus ar feadh seasca bliain nó mar sin den bhfichiú haois, agus gur tháinig laghdú mór ar  an méid ama a chaith daoine le leabhair, coimicí, irisí, nuachtáin agus ábhar scríofa eile ó shin. Ach is léir chomh maith go bhfuil an t-uafás léitheoireachta á dhéanamh i gcónaí, agus go bhfuil níos mó scríbhneoireachta á dhéanamh ná mar a bhí riamh, mar thoradh ar na ríomhairí póca atá ag na céadta milliún daoine anois, fóin agus táibléid le scáileán ar féidir scríobh go furasta orthu agus a bhfuil scríofa a sheoladh go lucht aitheantas nó a chraobhscaoileadh go dtí an domhan mór fíorúil ar a dtugtar an gréasán nó an t-idirlío